A familia

Óleo dimensiones 130×97

eu nacín aprendida a ser aberta
como casa mariñeira
e a ser fácil muller de chuvias e tormentas.

eu non sei cómo non cheguei a torques,
retroñada.

estaba destinada a xerfa e dolmen
porque tiña vontade de loucura
e tódolos ciclos do entusiasmo.

aprendera a ler pola palma das mans,
sabía fondear en tódalas arquitecturas do lume
e restituí-la chuvia
coma tocar las palabras pola punta do océano.

déranme un fardo de brisas
pero eu detíñame nas túas ventoeiras
porque non curan o mal das lagoas
nin a forma máis antiga de ser bosque.

quería saborear tódalas frituras
da explosión do ocre,
resolve-los aromas tristes
en pracer excesivo
e desnorta-lo repouso
coma escindi-lo corpo
ata consegui-las últimas figuras
da caída libre.

lembro ter sido
todo xénero de canto de pole
ou algún lugar da fascinación dos renos.

(e soamente iso é
coma se tóca-las palabras
pola punta do océano
e perdes enredadeiras por onde camiñas
e che medran areas no canto da pel)

eu non sei cómo non esgotei
as posibilidades de cen tipos de neve.

contigo comín as raíces da vida primeira,
escampo e sei
que acabarei saíndo dos ubres das vacas
a chorros.

-Olga Novo-