CUADROS LORENTE EN WEB PICASA

Pinchar enlace «picasaweb» en sitios de interés

PARTIDA DE CARTAS

Óleo dimensiones 130×97

Un manual de retórica
e unha gran novela histórica;
a bóla do mapa mundo
e, do reloxo, un segundo.

 Un cuarteto no encerado
e un número fatigado;
a pedra filosofal
e unha aurora boreal.

 Un xigante telescopio
e a luz de estrela que eu copio;
o punto norte da búxola
e o firme acento da esdrúxula.

 Un curioso efecto óptico
e un orador estrambótico;
un caiuco na ribeira
e un amigo á miña beira.

 As cartas dos reis de espadas
e de ouros nunha ollada;
e quen me roubou a min
os versos que eu escribín.

-Ramiro Fonte-

A familia

Óleo dimensiones 130×97

eu nacín aprendida a ser aberta
como casa mariñeira
e a ser fácil muller de chuvias e tormentas.

eu non sei cómo non cheguei a torques,
retroñada.

estaba destinada a xerfa e dolmen
porque tiña vontade de loucura
e tódolos ciclos do entusiasmo.

aprendera a ler pola palma das mans,
sabía fondear en tódalas arquitecturas do lume
e restituí-la chuvia
coma tocar las palabras pola punta do océano.

déranme un fardo de brisas
pero eu detíñame nas túas ventoeiras
porque non curan o mal das lagoas
nin a forma máis antiga de ser bosque.

quería saborear tódalas frituras
da explosión do ocre,
resolve-los aromas tristes
en pracer excesivo
e desnorta-lo repouso
coma escindi-lo corpo
ata consegui-las últimas figuras
da caída libre.

lembro ter sido
todo xénero de canto de pole
ou algún lugar da fascinación dos renos.

(e soamente iso é
coma se tóca-las palabras
pola punta do océano
e perdes enredadeiras por onde camiñas
e che medran areas no canto da pel)

eu non sei cómo non esgotei
as posibilidades de cen tipos de neve.

contigo comín as raíces da vida primeira,
escampo e sei
que acabarei saíndo dos ubres das vacas
a chorros.

-Olga Novo-

Peixe fresco

Óleo dimensiones 97×130

 Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.

-Celso Emilio Ferreiro-

Na taberna

Óleo dimensiones 130×97

Os mozos marineiros da fiada
lémbranse rindo alleos de coidados;
cheira a aceite e pemento requeimados
rustrido de xurés en caldeirada.

 Conta o patrón nun corro a treboada
do ano setenta ­historia de afogados­;
e empuxándose, inando, entran mollados
os homes dunha «lancha de enviada».
pasa de man en man a xerra roiba

 de albariño, e namentres cae a choiva
o vento fai treme­la casa enteira,

 detrás do mostrador clarexa o ceo
nas trenzas de ouro, no mirar sereo,
na sorrisa de luz da taberneira.

Os mozos marineiros da fiada
lémbranse rindo alleos de coidados;
cheira a aceite e pemento requeimados
rustrido de xurés en caldeirada.

 Conta o patrón nun corro a treboada
do ano setenta ­historia de afogados­;
e empuxándose, inando, entran mollados
os homes dunha «lancha de enviada».
pasa de man en man a xerra roiba

 de albariño, e namentres cae a choiva
o vento fai treme­la casa enteira,

 detrás do mostrador clarexa o ceo
nas trenzas de ouro, no mirar sereo,
na sorrisa de luz da taberneira.

-Ramón Cabanillas-

Dominó

Óleo dimensiones 130×97

Pandeirada

Óleo dimensiones 130x97cm

Dende o profundo da serra
Polo ar un vento ven
Un vento dun pensamento
Que leva o teu nome Che

Sen morte algunha que o pare
Morte que o poida conter
Corre libre pola xente
E leva o teu nome Che

Un vento coma unha estrela
Coma unha fouce de pé
Coma unha fouce afiada
Que leva o teu nome Che

Un vento cheio de ganas
De queimar e revolver
Un vento de lúa nova
Que leva o teu nome Che

O sangue que lle antecede
Co que xurde detrás del
Forma un feixe de rosas
Que leva o teu nome Che

E cando os nemigos fuxen
Ou comezan a morrer
Quen os abate é un vento
Que leva o teu nome Che

-Luar Na Lubre-

A sesta

Óleo dimensiones 97x130cm

Busca y anhela el sosiego…,
mas… ¿quién le sosegará?
Con lo que sueña despierto,
dormido vuelve a soñar;
que hoy, como ayer y mañana
cual hoy en su eterno afán
de hallar el bien que ambiciona
—cuando sólo encuentra el mal—
siempre a soñar condenado,
nunca puede sosegar.

-Rosalía de castro-

Pescadores do profundo

Óleo dimensiones 97x130cm

¡Escoitade! De fondas queixas cheo
brota da terra un misterioso canto;
raios de branca lus tinxen o ceo;
rompe a mañá do celestial encanto.
Da caixa de Pandora
sobre a patria deitada,
que peste e monstros gomitou cada hora,
vai a Espranza surxir consoladora
que quedaba no fondo acurrunchada…

¡Ouh, Libertá sagrada,
alba de groria pró oprimido mundo,
dos pobos deseada,
que escravos viven en dolor profundo!
Esparexe, querida,
da escura noite as tréboas cenicentas,
de verdugos e déspotas garida,
¡e fuxan medoñentas,
seguidas do seu lívido aparello,
diante de ti as visiós do mundo vello!

Águia de áureo piteiro,
dese mundo de horror sobre os escombros,
bate xa as alas o Porvir lixeiro…
¡Xunta esas forzas, mocedá, de aceiro,
si queres que se pouse nos teus hombros!

Dispoñei, dispoñeivos prá seitura,
cansados labradores;
e si frutos queredes de dozura,
donde agora herba ruín e grama dura,
ceibai novas ideas: darán frores.

-Manuel Curros Enriquez-

Descargando na lonxa

Óleo dimensiones 97x130cm

«Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra,
se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo
ou encarados co porvir. Se queredes liberarvos do
xerme da vellez e da morte. Se queredes adornarvos
da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar
de Mitos e Fracasos. Cómpre romper a marcha pola
mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar
nela unha pelegrinaxe sen chegada, porque en cada
relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra:

«¡Máis alá!»

-Alvaro Cebreiro-